Aankondiging

Samenvouwen
Nog geen aankondiging.

De kristallen trofee

Samenvouwen
X
 
  • Filter
  • Tijd
  • Weergeven
Clear All
nieuwe berichten

    De kristallen trofee

    De grote prijs van Diekirch stond op het menu en de humoristische Amsterdamse soigneur Jan Heil hadden we bereid gevonden om met ons mee te reizen. Toen we het Luxemburgse stadje naderden stond in een etalage op de hoek van de straat de kristallen trofee voor de winnaar ons al aan te gapen. Die prachtige kleurige vaas wilde ik wel mee naar Holland nemen. We stonden voor het overige verkeer iets te lang stil en de verkeersregelaar wenkte ons om haast te maken. Jan Heil nam het niet, stapte uit de auto, liep naar de verbouwereerde politieman toe en duwde hem van zijn plaats om het klusje van hem over te nemen.

    Bij de inschrijving op de deelnemerslijst gekeken, viel mijn oog al meteen op het grote aantal bekende renners. Zij zouden veel meer aanspraak op de trofee maken dan ik. Maar toch... die kristallen vaas lonkte.

    Met het lossen van het startschot dacht ik helemaal niet meer aan die vaas. Geen tijd om aan andere dingen te denken dan aan koersen en als het even kan mee sluipen met de grote mannen.
    Blijkbaar in goeden doen peddelde ik de hele wedstrijd in de voorste linies mee en wist zelfs mee te glippen met de kopgroep van zestien.
    Er werd lustig oplos gedemarreerd door het internationale gezelschap en net zo vrolijk werd iedere demarrant weer teruggepakt. Niet door mij overigens, want ik was blij dat ik het leven had.

    Twintig eindprijzen te verdienen, dus als ik bijblijf kom ik niet zonder Luxemburgse francs naar huis. Als het meezit, laat ik in de eindsprint in stade Diekirch nog enkele mannen achter mij zodat een plaatsje onder de eerste tien mogelijk is. Vooraf zou ik ervoor hebben getekend.
    Niet ver voor de finish begint de lange klim over de Angelsberg, die moet ik kunnen overleven. Ik kijk om mij heen en hoop dat er nu niemand een aanval plaatst. Het wordt stil om mij heen, de stilte van een kerkhof met zuchtende mensen die elkaar zonder woorden aankijken. Halverwege de klim gaat het zuchten over in hijgen en dat geluid overstijgt weer mijn krakende knie. De knie waar soigneur Jan Heil dikwijls een act mee opvoert. Hij kan met zijn kunstgebit een afschuwelijk takketakketak laten horen als ik mijn kraakknie strek.

    Ineens stoot ik een luide kreet van pijn uit. Iedereen kijkt mij verwonderd aan. Wijzend naar mijn edele delen roep ik...Ik ben gestoken, je me suis mordu, ich bin gestochen worden.
    Het deed echt pijn, wat voor insect zou het geweest zijn? Kan ik nog wel kinderen verwekken? Ik heb wel eens gelezen dat….
    In plaats van een beetje mededogen krijg ik de lachers op mijn hand. Een van hen steekt zijn hand naar mij uit met de bedoeling om in mijn kruis te graaien. Die hand doet mij denken aan die keer dat mijn trainingsmaat achter in zijn keel was gestoken en ik met mijn grote knuist de angel met gifzakje eruit haalde. Zijn kaak bleek totaal ontzet.

    Om de bedreiging van de grijpgrage hand te ontwijken ram ik op de pedalen en kies het hazenpad. Boven op de Angelsberg aangekomen merk ik dat niemand mij heeft kunnen volgen of wilde volgen. Wat maakt het uit, ik zit voorop met alleen nog maar een afdaling voor de boeg. Alles gevend met de neus bijna op de voorband rijd ik via Larochette naar de finish in Diekirch de overwinning tegemoet.

    Verzorger Jan Heil ving mij op, hij herinnerde mij direct aan die kristallen vaas. De vaas is voor jou, Jan.
    Ja, ten koste van wat, wierp ik hem tegen en vertelde hem over de insectenbeet.
    Jan heeft toen in het kleedhok te midden van alle renners op ludieke wijze de angel met zijn kunstgebit verwijderd. Ik had hem als dank de trofee wel willen schenken, maar dat nam hij niet aan.
    Zo was Jan Heil.
Bezig...
X