Aankondiging

Samenvouwen
Nog geen aankondiging.

De Ramirez Saga.

Samenvouwen
X
 
  • Filter
  • Tijd
  • Weergeven
Clear All
nieuwe berichten

    De Ramirez Saga.

    In die Tour zouden er veel onregelmatigheden gebeuren. Lang voor de start reeds waren er valuta van hand tot hand gegaan. Is het trouwens niet zo dat er in Frankrijk , en daarbuiten ook, wijn wordt gedronken die volgens het etiket Beaujolais Village heet, maar waarvan de druiven nooit of nergens van een straal echte Franse zon hebben genoten ?
    Dit verhaal, begint ver buiten het land van Desgrange, in Santiago de Medellin, bij de familie Ramirez-Rodriguez, uitbaters van een autokerkhof met aanpalende velowinkel, waar er nog harnassen te vinden zijn uit de tijd van de Spaanse conquistadores, maar ook schietgeweren uit voorbije revoluties en afrekeningen.
    Vier jongens zijn er opgegroeid tussen roestige hopen ijzer die stilaan worden overgroeid door het groen van de jungle. Zij zijn eigenlijk niet met hun vieren, maar wél met tweemaal twéé, wat niet hetzelfde is. Hun moeder was een volbloed Columbiaanse die twéémaal het leven had geschonken aan ééneïge tweeling van het mannelijke geslacht. Even na de geboorte van zijn vierde zoontje was Lucho, de wettelijke doch al-dan-niet natuurlijke vader, met zijn brommer vertrokken zogezegd om sigaretten te kopen, maar hij was toen erg in de war omwille van de berg vaderlijke verantwoordelijkheid dat dit alles met zich meebracht, zodat vierentwintig jaren later hij nog niet was weergekeerd.
    Op school zaten de Ramirez boys , hier bekend als ' los Hernanos' of ook nog als 'de Rami's' niet lang. Zij bezochten de onderwijsinstellingen alleen maar om er af en toe, van rijke scholieren en verwende enige zoontjes, een fiets te pikken. Vooral op de straat leerden zij de lessen van het harde dagelijkse leven. Als we alles zouden vertellen wat deze jongens in hun jeugd aandurfden en hadden meegemaakt, dan zou dit verhaal te lang worden.
    We glijden dus een groot aantal jaren door, zonder meer woorden, als het ware met een tijdmachine, of we zappen verder, en we bevinden ons weldra in de beklimming van de Col du Lautaret, in de maand juli in Frankrijk. Want na enkele jaren van goede prestaties in eigen land, was Angel Ramirez opgeklommen tot jonge halfgod van de Columbiaanse sport en reed hij mee in de Tour de France.
    Als weinig bekende renner had hij pas in mei van dat jaar nog een contractje mogen tekenen voor een ploeg die met een wilcard mocht aantreden. In de vijfde rit was hij afgestapt om in een publiek toilet tijdens de koers netjes zijn grote behoefte te doen. Tijdens de tiende rit liet hij zich opmerken door in een bergaf een bocht te missen en in een bosje te landen van waaruit hij ongekreukt terug kwam. Iedere ochtend flirtte hij met de meisjes-hostessen bij wie hij ontelbare koffies dronk. Terwijl, in deze zware na-Armstrong-Ronde alle Rondemannen er dàg na dàg vermoeider uitzagen, was de bruine jongen uit Santiago de Medellin nog altijd zo fris als een haantje in de ochtend.
    Na de rustdag van gisteren, sloeg hij vandaag toe van bij de start van deze vijftiende rit, in gezelschap van enkele andere vermetelen. Vanaf Arvieux reed hij echter alleen met vederlichte pedaalslag . Dit was iets dat al lang niet meer was getoond in het zomerse feuilleton van de Tour de France. Vanaf Bourg d'Oisance verdapperde hij nog. Op deze dag, had hij vertrekkend uit Gap amper vijf uren nodig om op Alpe d'Huez te komen, met een voorsprong van 8'20" op good old Leonardo Piepoli en nog vele minuten meer op zovele dikbetaalde vedetten. Angel Ramirez veroverde niet alleen de bolletjestrui, maar ook de gele en de groene trui, want 19 renners bereikten de eindmeet buiten de tijdsgrens of gaven op.

    De schittering van deze nieuwe ster kwam net op tijd, want méér dan één duistere wolk had schemer op het wielergebeuren gebracht tijdens de voorbije jaren. De nieuwe kampioen uit Colombia, de frisse winnaar van de aloude Tour, met zijn witte tanden en zijn blinkend zwart haar, was met een propere machete getrokken door het cyclisme. Zesmaal per dag werd nu wereldwijd urenlang op televisie uitgezonden hoe ' L'Ecureuil des Cimes' zegevierend over de hoge bergen trok, en later ook nog de tijdrit won. Te Medellin, Duitama, Manizales, en elders , tussen Bogota en Baranquilla, op vele plaatsen was er fiesta. Minstens dertig doden vielen er helaas te betreuren in deze uitgelaten stemming. De Columbiaanse overheden probeerden de mensen tot rede te brengen. De President en zijn vrouw vlogen speciaal naar Parijs om Angel te omhelzen, doch ook om hem te vragen om minstens tot Allerheiligen nog in Europa te blijven. Wanneer de regens van het natte seizoen zouden vallen, dan was er enige kans dat de Columbianen zouden afkoelen.
    Met valiezen gevuld met geld, waardevolle truien, vrouwelijk ondergoed, flessen betere Bourgogne, Pontiac uurwerken, beertjes van Crédit Lyonnais, souvenirs van Ronde-missen, en dozen Pruneaux d'Agen, kwamen op het einde van november stilletjes de vier gebroeders weer thuis, Angel en Ben, Conrad en Diego. Alléen Angel Ramirez was nu wereldberoemd, een grote volksheld zoals er nooit één was geweest. Zijn broers waren daar niet jaloers om. Zij glimlachten slechts mysterieus. In het bargoens van Medellin vertelden zij aan niemand hoe zij eigenlijk met hun vieren het hele Franse Tour-circus hadden beetgenomen. Niet met pilletjes, spuitjes en speciale plastechnieken, santenboetieks of andere trukendozen. Zoals de musketiers waren zijn immers één voor allen, en allen voor één geweest. De twee tweelingen Ramirez leken allen zo goed op mekaar dat niemand hen kon onderscheiden. Zelfs in hun intiemste blootje waren zij noch door littekens, noch door geboorteplekjes, penisverschil, haargroei, speeksel, positie op de fiets, kromming van hun ellebogen, hematocrietgehalte, of iets anders, te onderscheiden van elkaar. Hun glimlach, hun Adamsappel en stem waren identiek. Zelfs zweet, snot en wat zij achterlieten in de pot, waren hetzelfde.
    Angel was gestart met rugnummer 88 op de deelnemerslijst, maar het was niet moeilijk geweest om enkele rugnummers bij te maken met datzelfde nummer .
    Hoeveel kilometers had Angel eigenlijk gereden, en hoeveel hadden zijn broers in zijn plaats afgelegd ? Na de eerste rit, had Angel reeds drie dagen mogen rusten, omdat zijn broers onderwijl de klus klaarden. Wie tenslotte waar gereden had, wie waar geplast had, of van wie waar bloed werd afgetapt, was in november echt niet meer te zeggen. Want zij hadden het zeer slim gespeeld. Als sluwe ratten, als palingen uit de achterbuurten van Medellin hadden zij echt geen moeite om snel te verdwijnen of plots aanwezig te zijn, waar het moest . Niemand merkte een onregelmatigheid op. Wie zou toch wel denken in Frankrijk dat zo'n mannetjes uit Colombia bekwaam zouden kunnen zijn om nog goocheltoeren uit te halen om de hoogste sportbonzen, de V.I.P.'s, de media, de U.C.I., en ons allen, de wielerfanaten, nogmaals en één keer meer beet te nemen. Maar ' los Hermanos' slaagden daar wel in. Zij hadden met elkaar geruild, ontelbare keren, onder de douche, in bed waar de Tour wordt gewonnen, op het toilet, achter muurtjes, achter de vrachtwagen van duivel Didi, in bosjes, achter het podium, in de autobus van hun ploeg, in velden met zonnebloemen, achter hooimijten, zelfs gewoon achter een grote badhanddoek, en nog op andere plaatsen en manieren die moeten geheim blijven, volgens de 'omerta' van hun familia. Zo wonnen zij ieder ongeveer één kwart van de Tour, dat is natuurlijk eenvoudiger dan een hele Tour te winnen, en vermenigvuldigd met vier, is dat toch ook een hele Tour.
    Ramirez is hun naam, en die is groot. Doch, op het thuisfront terug gekomen, moesten zij ervaren dat waar zij woonden, en dat was nergens meer, minder of anders, dan op dat kerkhof uit hun jeugd, het niet meer mogelijk was te blijven. Dag en nacht, was het daar een pelgrimsoord geworden, waar slapen, trainen, privacy, onmogelijk werden. Noodgedwongen, en helemaal niet om fiscale redenen, verlieten zij daarom de gezellige plek uit hun kinderjaren. Met de vele gewonnen euros kocht Angel Ramirez, de uit de hemel gekomen Columbiaanse held, daarom op een zeer geheime plaats een versterkte hacienda, een betonnen vesting die voordien behoorde aan een Koning van de cocaïne-handel, en hij nam zelfs de body-guards van deze maffiabaas in dienst.
    Maar in de winter van dat jaar nog, werd Colombia geteisterd door rampen die in het mooie hoogland van de Andes zo vaak triest en onleefbaar maken : la revolutione en aardverschuivingen. Terwijl het in Frankrijk wat sneeuwde, omdat het weldra Kerstmis zou zijn, kreeg de wereld een droevig nieuws te horen : de Tour-winnaar Angel Ramirez was vermist. Zijn hacienda was eerst ingenomen geworden door een groep guerrilleros, en vier dagen later, tijdens een hevig onweder, zouden rollende stenen en modder het hoge bergdorp, waar hij zijn winterslaap hield, van de wereldkaart doen verdwijnen hebben.
    Een paar weken later, beweerde iemand echter, dat hij een Indiaan had ontmoet die vier vreemde bootjes had gezien op de rio Meta, en dat de roeiers allen in een gele trui waren gekleed.
    Zouden de Ramirez tweelingen dan toch niet zijn omgekomen ?
    Het is dus niet onmogelijk, dat Rami, de eekhoorn, toch nog een andere keer aan de start van een komende Tour zal te zien zijn .



    Wilfried Journée .
    8/01/2006- ( herwerking van zijn stukje uit ' Op de Uitkijk 2003/2004&#39
Bezig...
X