Boek van Joe Parkin

[diva Elite zn Contract Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten diva]

Ik heb net op Amazon.com een boek besteld van Joe Parkin ( USA prof ,vooral crosser, o.a bij Tulip in 1990-91) met de erg leuke en veelbelovende titel: A Dog in a Hat: An American Bike Racer's Story of Mud,Drugs,Blood,Betrayal, and Beauty in Belgium.

Ik zal laten weten of die titel de lading dekt en of dit boek dus de moeite loont.

[ULSEN Kampioen Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten ULSEN]

Parkin heeft nauwelijks ooit een platte prijs gereden, dus zal wel gefrustreerd zijn. Ik ben bang, dat de wielersport er weer niet goed afkomt.

[diva Elite zn Contract Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten diva]

Boek Joe Parkin

Te oordelen naar de cover en de tekst op de achterflap lijkt het me geenszins een afrekening maar veeleer een ludieke schets van de perikelen van een Amerikaanse wieleravonturier die zijn hobby c.q beroep - ondanks een evident tekort aan talent - wil uitoefenen in het Wielermekka bij uitstek.

Want dat de Amerikaanse wielerliefhebbers - vooral de crossfanaten en crossers - met veel respect tegenover België aankijken staat als een paal boven water. Je hoeft maar's een tripje langs de diverse Amerikaanse wielersites te maken!

[ULSEN Kampioen Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten ULSEN]

Klopt helemaal. Niet alleen Amerikanen zien België als het wielermekka. Zelfs Nederlanders doen dat, al zullen de meesten het niet graag willen toegeven. Uit deze ooghoek bezien kan het een erg interessant en leuk boekwerk zijn.

[imanse Junior Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten imanse]

Ik heb onlangs het boek met de curieuze titel “A Dog in a Hat’ (Een hond met een hoed op) van Joe Parkin gelezen. Ik kwam het bij toeval tegen op Amazon.com. Het gezegde “een hond met een hoed op” zou zou slaan op iets dat opvalt, dat de aandacht trekt. Het boek is vlot geschreven en beschrijft de ervaring van een Amerikaan in het profwielrennen eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Het is correct, zoals hierboven vermeld, dat hij Vlaanderen als het mekka van de wielersport ziet. Dat blijkt duidelijk uit het boek. Zo is zijn favoriete, wielerennen gerelateerde, Vlaamse gezegde “niet op de foto staan”. Halverwege 1987 wordt hij prof bijj TVM. Het team is volgens Parkin niet bepaald een eenheid: “The veterans disliked the rookies. The Dutch hated the Belgians. The Dutch hated me. The Belgians distrusted the Dutch. Nobody had much respect for the kermis racers. Nobody but, I think Jos Lammertink and I had any respect for Jules [De Wever].” Ook Cees Priem komt er niet goed vanaf: “I was trying to process the fact that some dude I didn’t know was yelling at me from behind to go ride at the front.” En: “I hated Cees Priem. I still do.” Omdat Cees Priem het jaar daarop ploegleider wordt bij TVM verkast Parkin met De Wever naar Eurotop. Daar is het zeker niet beter, eerder nog slechter: “My problem with my team was that it sucked. We had some neopros who lacked any disvernible talent. We had some Dutch riders [Nevels, Boelhouwers] who seemed to be more interested in shooting amphetamines than any sort of racing.” Het was het tijdperk van het amfemitaminegebruik, zeker in de kermiskoersen. Leuk is, dat Parkin ook het fenomeen van het ‘huisje zoeken’ beschrijft, wat in die tijd heel gewoon was. De Zeeuws-Vlaamse neo-prof Werner Wieme stimuleert Parikin om samen Parijs-Roubaix uit te rijden, waar is ze ook slagen. Wieme wel nadat hij zich in de laatste 10 km nog een injectie door zijn koersbroek heen in zijn been heeft gegeven. Ze eindigen laatste (Wieme) en voorlaatste (Parkin), omdat Wieme “wanted to be the last rider across the line today”. Parkin rijdt daarna nog voor Tulip, het team waar hij zijn het meest gewaardeerd voelt/heeft gevoeld. Hij weet in zijn profacrrière geen enkele wedstijd te winnen en moet altijd in dienst rijden van andere renners. Als zijn contract bij Tulip niet wordt verlengd, keert hij terug naar de VS. Veel heeft hij aan zijn korte profcarrière niet overgheouden: “My souvenirs are a handful of photogtahs, two pieces of fanmail, one Tulip team riding jacket, and a trophy from my amateur days. The magazine articles and photographs of me can be counted on one hand. The money has long been spent.” In het boek spreekt Parkin met bewondering en respect over Adrie van der Poel (“He was the hardest-working and most resourceful cyclist I have ever known.”) en Jose de Cauwer, zijn favoriete ploegleider (“He had the complete package. He was part dreamer, part psychologist, part strategist, and part mom.”). Ik vond het boek “a good read”. Het beschrijft de ervaringen van een “kleine” renner in het profpeloton. Dat is iets wat je niet vaak leest.

[Stefaan Beheerder Zoek alle berichten Profiel weergeven Sluiten Stefaan]

Leuke review en geeft wat inzicht in de inhoud van het boek. Boeken hoeven inderdaad niet altijd over de toppers te gaan, er zit altijd ook een verhaal bij renners die minder hoge toppen scheerden.